قرآن وعترت

    در تأویل آیه ، علی «ع» و فاطمه «س» به دریا وحسن«ع» وحسین«ع» به لؤلؤ ومرجان تصویر شده اند  و وصفی که از دریادر روایت ذکر شده ، دریای ژرف وعمیق است .

ائمه به سان دریایند ومعرفت وشناخت مااز دریا بسیار ناچیز است فقط می دانیم که دریا بزرگ ، زیبا ، مواج ، عمیق ، منشأ حیات وخود ، دنیایی عجیب است . به واسطه این واژگان و موضوعات ، تصویر یار را را برتابلوهای هستی کشیده اند تا ارباب نظر از نظر این اشارات به ظهور وحضور دوست دست یابند :

کوه وصحرا دشت ودریا بحر وبر

                                                            تخته تعلیم ارباب نظر

توصیف ایشان به دریا فقط برای تقریب صفاتشان به ذهن است ؛ چرا که دریا همه ی صفاتش را دارا نیست وخجل وشرمسار از این وصف مانده است :

بدین معنی خرد نپسندد از ما

                               که ما با دریا کنیم اورا برابر

و وصف آنان به دریا ، فضلی برای دریاست :

تو دریایی ودریا قطره توست

                                تو خورشیدی وعالم ذره ی توست

ار آنجا که تمام هستی ، مظهر صفات خداست وائمه هدی

مظهر تام وتجلی کامل صفات حضرت حق اند ، ظهور این صفات در وجود ائمه چنان هویداست مه با دیدن اوصاف نیک هر موضوع ، مصداق بزرگ ان در وجود ائمه به ذهن خواهد آمد .

در زیارت امیر المؤمنین می خوانیم که « یا علی «ع» گواهی می دهم که تو ... دریای علم فروزانی . »

دلش کوه است اما کان حلم است

                                      اگر دریا بود دریای علم

است

روشن است که واعظان حقیقی وحقیقت وعظ ، ایشان وکلام این بزرگواران است . وجود ایشان ، اخلاق وقرآن ووعظ عملی است ولحظه

لحظه ی زندگی این بزرگواران موعظه ایست برای اهل خرد وگویی کثرت این وعظ را به وسعت وعمیقی دریا وصف

نموده اند وبا وجود ایشان رفتن به دریوزگی دیگران راه خطاست که جز سراب چیز دیگری خواهد بود : 

  غرق دریایی وتشنه ، ای عجب

                                                برسرآبی ومی جویی سراب

بهره گیری هرکس از این دریا به اندازه معرفت و توفیق وتلاش اوست . آن که با علم وآگاهی وشناخت وامکانات به دریا پا می نهد بهره او از ذخایر دریا کم نخواهد بود وانکس که به اندک وسیله ای دل به دریا زده باز از دریا نا امید نخواهد برگشت :

اندرین دریاست  همه گوهر ولؤلؤ

                                   غواص طلب کن چو روی بر لب دریا

در این دریا  هرچه را جویایی آن  رامی یابی . بعضی محو زیبایی دریایند وبرخی جویای لؤلؤ ومرجان وبرخی طالب ...

حال که ایشان به سان دریای ژرف اند ، مانیز باید در پی معرفت ایشان سطحی نگر نباشیم ودر دریای معرفتشان آن گونه که شایسته است سیر کنیم . اگر قطره وجودمان را به دریای معرفتشان پیوند دهیم از ندای «شیعتُنا منّا » بی بهره نخواهیم شد .

قطره به دریا چو دگر باز رفت

                                  نام ونشانش همه دریا شود

حیات هستی وابسته یه دریاست وما از این قانون مستثنی نیستیم ونباید رابطه ی خود را با دریای علم وموعظه قطع کنیم . به واقع بایست گفت که :

دریای عطایی تو و من غرق تمنا

                               از جود تو راضی نشوم قسمت کم را

تجلی اهل بیت در قرآن   محمد بیرانوند